Όταν κάθισα δίπλα στον αστυνομικό υπάλληλο, άρχισε να γράφει στη γραφομηχανή τα στοιχεία μου, τη διεύθυνσή μου, κ.τ.λ., αλλά αυτός έγραφε, έγραφε, έγραφε. Με την άκρη του ματιού μου προσπάθησα να ρίξω μια ματιά, αλλά το κατάλαβε και γυρνά και μου λέει: «Okumayın sizi alakadar etmez», δηλαδή, μη διαβάζετε, δεν σας ενδιαφέρει.

Ναι, αλλά μας βάζανε και υπογράφαμε ένα άγνωστο κείμενο, πολλές φορές με τη βία ή και με ξυλοδαρμό. Ακολούθησε η φωτογράφηση, ανφάς και προφίλ, με έναν αριθμό στο στήθος σαν να ήμουν κλέφτης ή φονιάς. Κατόπιν μου πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, μου μέτρησαν το ύψος, σημείωσαν τα χαρακτηριστικά μου, το χρώμα των ματιών, των μαλλιών μου και κοίταξαν αν έχω χρυσά δόντια. Αν είχα θα μου τα έβγαζαν;

Όταν κάποια στιγμή τελειώσαμε, μαζί με δύο ακόμη άτομα που δεν θυμάμαι ποιοι ήταν, συνοδεία αστυνομικού μας επιβίβασαν σε ένα ταξί (το οποίο πληρώσαμε εμείς) και μας πήγαν στο κεντρικό Τμήμα της περιοχής μας, που ήταν στο Bursa σοκάκι (Beyoglou Emiyet Amirligi).

Αφού ο συνοδός αστυνομικός έδωσε κάποια έγγραφα και μας παρέδωσε, ο αστυνομικός του Τμήματος μας ζήτησε τον «βεσικά» που τον κράτησε. Μας είπε μετά ότι έως τις 24 Ιουλίου (24/7/1964) έπρεπε να εγκαταλείψουμε τη χώρα και ότι αφού φέρουμε το εισιτήριο με ημερομηνία και ώρα αναχώρησης, τότε θα μας δώσουν τον «βεσικά».

Αφού φύγαμε από εκεί πήγαμε στο Προξενείο, που ήταν πολύ κοντά, αλλά ήταν σχεδόν βράδυ και το Προξενείο ήταν κλειστό. Στη συνέχεια πέρασα από την εργασία μου και είπα τα καθέκαστα. Γύρισα σπίτι εξουθενωμένος, όπου με περίμεναν χωρίς να ξέρουν που βρίσκομαι και τι γινόμουν, η σύζυγος και η μητέρα μου.

Την επόμενη μέρα μαζί με τη σύζυγό μου πήγα στο Προξενείο, όπου μας δέχθηκε ο Γενικός Πόξενος Χρυσανθόπουλος και μας καθοδήγησε τι πρέπει να κάνουμε. Μου ετοίμασαν το διαβατήριό μου, που έχει μια σφραγίδα με κόκκινα γράμματα: «Ο κάτοχος του παρόντος απελαύνεται υπό των τουρκικών Αρχών». Κατόπιν πήγα στην «Ολυμπιακή» και έβγαλα το εισιτήριο για τις 23 Ιουλίου, το πήγα στην Αστυνομία και μου έδωσαν τον «βεσικά».

Τότε ο καθένας είχε δικαίωμα να ετοιμάσει ένα μπαούλο, να το πηγαίνει στο τελωνείο το Sirkesi και με φορτωτική να το στέλνει στην Ελλάδα. Έτσι κάναμε και εμείς, όταν φθάσαμε στο τελωνείο το αφήσαμε στην πλατφόρμα του τρένου, στην ύπαιθρο. Εκεί ήταν ένας στρατιώτης με το όπλο του (δεν θυμάμαι αν υπήρχε στρατιωτικός νόμος). Μας είπε να περιμένουμε να έρθει ο τελώνης για έλεγχο. Κάποια στιγμή φθάνει ένας κακομούτσουνος και με ύφος μας λέει να το ανοίξουμε. Μέσα είχαμε βάλει διάφορα ρούχα, γυαλικά και ένα χαλάκι. Όταν είδε το χαλί, άρχισε να φωνάζει: «Bu gitmez», δηλαδή αυτό δεν φεύγει.

Αφού έκανε όλα τα πράγματα φύλλο και φτερό, βρίζοντας την Ελλάδα και τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου (παππού), φερόταν σε μας με τον πιο χυδαίο τρόπο. Μετά μας είπε να βάλουμε τα πράγματα μέσα, σφράγισε το μπαούλο, πληρώσαμε τη φορτωτική, πήραμε το χαλί και φύγαμε.

Ετοιμάσαμε τις δύο βαλίτσες που είχα δικαίωμα να πάρω, στις οποίες έβαλα πά-λι ένα μικρότερο χαλί. Όταν φθάσαμε στο αεροδρόμιο, αφού αποχαιρέτησα τη σύζυ-γο, τη μητέρα μου και λοιπούς συγγενείς, μπήκα στην αίθουσα για έλεγχο των αποσκευών. Είχε πολύ κόσμο και περίμενα αρκετή ώρα. Πριν από εμένα ήταν μια οικογένεια τριών ατόμων, έξι βαλίτσες. Ήταν ο σύζυγος, η σύζυγος και η κόρη τους. Αυτές είχαν πάρει και καλλυντικά. Αφού τους κάνανε φύλλο και φτερό τις βαλίτσες, μετά άρχισαν να ανοίγουν ένα-ένα τα βαζάκια με τις κρέμες και να βάζουν τα δάκτυλά τους μέσα, μήπως είχαν βάλει στα βαζάκια τίποτα χρυσές ή δακτυλίδια.

Αφού τελείωσαν ήρθε η σειρά μου.

Έτυχε ένας πολύ ευγενικός και σχεδόν νέος, περίπου στην ηλικία μου, ελεγκτής. Μόλις άνοιξε τη βαλίτσα και είδε το χαλί, μου λέει αυτό δεν φεύγει. Τότε του είπα ότι εκεί που πηγαίνω δεν ξέρω τι θα συναντήσω. Αυτό το χαλί μπορεί να το βάλω κάτω και να κοιμηθώ. Αφού έκανε τον έλεγχο, στο τέλος βάζει μόνος του το χαλί μέσα, κλείνου-με τις βαλίτσες και μου λέει: «Ayde, güle, güle».

Αφού μου έγινε και σωματικός έλεγχος, κατευθύνομαι προς την έξοδο για το αεροπλάνο. Εκεί πρέπει να παραδώσω τον «βεσικά» μου. Τον παραδίδω, τον κοιτάζει ο αστυνομικός και μου λέει: «Cezalısın» και πρέπει να πληρώσω πρόστιμο. Τον ερωτό τον λόγο και μου απαντά ότι η άδεια έχει λήξει εδώ και δύο μήνες, γι’ αυτό και πρέπει να πληρώσω. Δεν θυμούμαι αν ήταν 15 ή 25 λ.Τ. Τότε μου δίνουν άδεια, βγαίνω έξω, ζητώ από τη γυναίκα μου το ποσόν, το δίνω και φεύγω. Μαζί μου είχα 200 λ.Τ., αν έδινα το πρόστιμο, τι θα μου έμενε; Οι 200 λίρες ήταν 430 δραχμές.

Το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο, κατά 85-90%, από απελαθέντες. Μόλις φθάσαμε στο Ελληνικό, άλλες συγκινήσεις. Είχαν μαζευτεί καμιά εικοσιπενταριά άτομα από παλαιότερους απελαθέντες, που πήγαιναν κάθε φορά στο αεροδρόμιο να βλέπουν και να καλωσορίζουν τους νέους απελαθέντες.

Το απόγευμα ο θείος μου με πήρε μαζί του στο κατάστημά του. Όταν φθάσαμε κοντά στην Ομόνοια, εκεί στην πλατεία Βάθης, μου έδειξε ένα μικρό καφενείο, που ήταν μαζεμένοι πολλοί άνθρωποι. Ήταν το καφενείο του Σουρμελή, απελαθής από τους πρώτους. Άνοιξε αυτό το καφενείο και μαζευόντουσαν όλοι οι απελαθέντες. Έτσι και εγώ άρχισα να πηγαίνω πριν και μετά που έπιασα δουλειά στο πολυκατάστημα «Athenee», στη Σταδίου.

Σ’ αυτό το καφενείο ή μάλλον στη μικρή πλατεία ιδρύθηκε το Σωματείο Ελλήνων Υπηκόων Απελαθέντων εκ Τουρκίας, με πρώτο πρόεδρο τον Γεώργιο Ρούσσο. Εκεί στην Αριστοτέλους 10, ακριβώς μπροστά στο καφενείο, σε ένα δωμάτιο μικρό, εγκαταστάθηκε το Σωματείο. Μετά φύγαμε και πήγαμε επί της οδού Γ’ Σεπτεμβρίου, μετά στην Πολυτεχνείου 5, απέναντι από το Πολυτεχνείο, είναι ένα μικρό δρομάκι. Στον σεισμό του 1981 έπαθε πολλές ζημιές, φύγαμε και πήγαμε Πατησίων και Φωκίωνος Νέγρη γωνία, που στον πρώτο όροφο στεγαζόταν ο Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών. Εμείς στεγαστήκαμε στον δεύτερο όροφο. Το καλοκαίρι του 1982 τέθηκαν τα θεμέλια του μεγαλοπρεπούς μεγάρου του Πνευματικού Κέντρου Κωνσταντινουπολιτών, στους Αμπελόκηπους, Δημ. Σούτσου 46.

Από το 1989 βρισκόμαστε σε αυτό το μέγαρο, το οποίο ανήκει εξ αδιαιρέτου στα δύο Σωματεία, στον Νέο Κύκλο Κωνσταντινουπολιτών και στο Σωματείο Ελλήνων Υπηκόων Απελαθέντων εκ Τουρκίας.

Διονύσιος Στεφ. Αγγελόπουλος

Γεν. Γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Υπηκόων

Απελαθέντων εκ Τουρκίας